Niemand
is met een 'ik' geboren. Je 'ik' is pas tot leven gekomen tijdens je
opvoeding. In die periode zijn je hersenen zo volgepropt met hoe je
wel en niet moest zijn, dat je jezelf allerlei beperkingen en
grenzen hebt opgelegd. Met als gevolg dat je nu van binnen iemand
anders bent dan van buiten. Soms ben je gewoon het tegendeel van wat
je lijkt te zijn. Vaak doe je je naar buiten toe voor als iemand die
charmant, succesvol en zeker van zichzelf is, terwijl je van binnen
angstig en onzeker bent. Zo houd je niet alleen anderen voor de gek,
maar ook jezelf. Maar je geest blijkt nog veel gecompliceerder te
zijn. Want vervolgens denk je dat je werkelijk diegene bent zoals
anderen je zien. Dat is eigenlijk niet zo vreemd omdat je altijd al
je zelfbeeld hebt ontleend aan wat anderen over je wisten te
vertellen. Vandaar dat alles wat je weet over jezelf afkomstig is van
anderen. Zelfs om te weten wie je zelf bent, heb je de mening van
anderen nodig. Alleen maar omdat je jezelf niet wilt zien zoals je
echt bent. Je ziet jezelf liever door de ogen van anderen, die je
daarvoor zelf hebt misleid. Zo ben je volkomen afhankelijk geworden
van de mening van anderen. Dus wil je in de toekomst niets verkeerds
of slechts over jezelf horen dan moet je je anders blijven voordoen
dan wie je bent. Waarom durf je de werkelijkheid niet eerlijk onder
ogen te zien? Waarom ben je zo bang om te weten wie je echt bent? Hoe
komt het dat je niet de moed hebt jezelf echt te leren kennen? Ben je
bang dat de aap uit de mouw zal komen? Ben je bang dat het er van
binnen helemaal niet zo mooi uit ziet als aan de buitenkant? Om te
weten wie je bent zul je toch eerst over die angst heen moeten
stappen om jezelf te leren kennen.
