De
ademhaling is de poort naar onze gevoelswereld, want ademen is
voelen. De onafgebroken stroom van in-en uitademing zorgt voor een
voortdurend contact tussen onze binnenwereld en de wereld om ons
heen. Hoe zwakker en oppervlakkiger we ademen, hoe minder we contact
hebben met ons gevoel en hoe minder we contact hebben met de mensen
rondom ons heen. Bij het observeren van je ademhaling kun je
ontdekken dat er gebieden zijn in je lichaam waar je adem niet
doordringt als je normaal ademt. Deze
buitenspel gezette en daardoor gevoelloze gebieden vormen een
verdedigingsbolwerk tegen het oude 'zeer', die veel mensen met zich
meedragen. Hierdoor voelen we niet alleen de vroegere pijn, maar
ook toekomstige pijn niet meer, we zijn gevoelloos geworden. Wat ooit
bedoeld en nodig was om te overleven wordt na verloop van tijd
contraproductief. Ook kan het zelfhelend vermogen van het lichaam,
waarin de ademhaling de hoofdrol speelt, zijn taak niet meer
volledig vervullen. Wanneer we ons krampachtig blijven vastklampen
aan oude achterhaalde verdedigingsstrategieen zal er niets in ons
leven veranderen. Het leven dwingt ons dus indirect om oude
overlevingsmechanismen op te geven om weer in contact te komen met
ons gevoel. Hierbij speelt de adem een centrale rol. Het gaat
daarbij om weer in contact te komen met de vrije stroom van de adem
en daarmee met de vrije stroom van levensenergie als manier om weer
te voelen en deze gevoelens tot uiting te brengen.
