Beoefenaars
en autoriteiten op het gebied van psychologie en spiritualiteit
hebben in het verleden elkaar voornamelijk bestreden. Ook in de
huidige tijd heeft men nog weinig oog voor elkaar. Men beschouwd
elkaar over het algemeen nog steeds als tegenpolen die elkaar
uitsluiten of tegenwerken. Toch bestaat er in het geheel geen grens
tussen psychologie en spiritualiteit, het is slechts een schijnbare
grens. Of je nu therapie beoefent of meditatie, je kunt nooit
zeggen of het een therapeutische of spirituele activiteit is. Het is
zowel therapeutisch als spiritueel, of noch therapeutisch noch
spiritueel. Maar in de praktijk kunnen ze elkaar juist aanvullen en
helpen om de grenzen die wij om ons heen trekken te doorbreken om zo
tot een 'volledig menszijn' te komen. In het verleden ben ik een
fervent beoefenaar van meditatie geweest. Ik ging naar retraites en
beleefde daar geweldige doorbraken in mijn bewustzijn. Maar zodra ik
van mijn meditatiekussentje opstond, bleef er niets van over. Ik
bleek niet in staat het in mijn dagelijkse leven te integreren.
Tenslotte maakte dezelfde steeds terugkerende patronen in mijn
dagelijkse leven me duidelijk dat ik nog aan bepaalde psychologische
aspecten van mezelf moest werken. Zo ontdekte ik dat spiritueel en
psychologisch werk noodzakelijk is. Ook in mijn praktijk komen vaak
mensen die langdurig met spiritualiteit bezig zijn geweest, maar
problemen ervaren met integratie van hun inzichten en ervaringen in
het dagelijkse leven.
