Eenheid in de wereld is moeilijk te vinden. Grenzen zijn overal zichtbaar.
Mensen strijden voortdurend tegen elkaar. Ook in onze innerlijke
wereld zijn grenzen voelbaar. Daarom zijn we altijd in strijd met
onszelf. Maar strijd kan alleen worden opgelost door iets wat geen
grenzen kent. Om die reden zoeken we telkens opnieuw naar eenheid.
Dit zoeken gaat maar door, het stopt doorgaans als er geen grenzen
meer zijn. Maar er bestaan geen grenzen, ze zijn slechts
denkbeeldig. Er is alleen eenheidsbewustzijn. De grenzen die wij
trekken in eenheidsbewustzijn is dualiteit. En dualiteit betekent per
definitie strijd. Maar wij zijn altijd het geheel, een eenheid dat
geen strijd kent. Dus valt er niets te doen. Er bestaat geen weg er
naar toe, want dat zou inhouden dat eenheidsbewustzijn ergens een
begin zou hebben. Maar eenheidsbewustzijn is eeuwig, er is geen begin
en geen einde. Het is het eeuwige heden, dit moment, vóórdat je het
probeert te bevatten. Het is wat je weet, voor je iets anders weet,
wat je ziet, voor je iets anders ziet en wat je bent voordat je iets
anders bent.
